Bursztyn indonezyjski jest znacznie młodszy od bursztynu Bałtyckiego. Powstał w miocenie, a jego wiek szacuje się na 15-25 milionów lat.
W przeciwieństwie do bursztynu bałtyckiego, który często może zawierać kawałki kory, uwięzione pęcherzyki powietrza, a czasami owady, bursztyn indonezyjski jest stosunkowo mniej bogaty w organiczne inkluzje ( choć i takie okazy się zdarzają) , ale ma ciemne obszary w czerwonawo-koniakowym kolorze, przypominające plamy lamparta.
Bursztyn indonezyjski ma również cechę optyczną, która wykazuje czerwonawy odcień w świetle żarowym i niebieską fluorescencję w świetle UV. Zdarzają się także egzemplarze, które mają niebieski kolor także w świetle słonecznym. Są one oczywiście znacznie cenniejsze.
Zjawiska tego nie obserwuje się w bursztynie bałtyckim.
Bursztyn indonezyjski występuje pomiędzy warstwami węgla, bardzo często wtrącenia węgla znajdują się też w bursztynowych bryłach.
W chwili obecnej złoża bursztynu eksploatowane są głównie w dwóch rejonach – w rejonach Sumatry i rejonie West Kalimantan.